تو خودت جدی و شوخی به هم آمیخته‌ای
حس شیدایی و شادی به لب انگیخته‌ای

فکر یک چاره‌ی رندانه نبودی، دیدی!
سر خوبی، همه تلخی به در آویخته‌ای

ای که فروردینِ نامت زندگی آغاز کرد
با نگاه خسته‌ات جان قلم ایجاز کرد

سر، بلند آورده‌ای، من سربلندم با تو عشق!
تا تو را دیدم تمام غصه‌ام سر باز کرد

نگاه می کنم تو را
اکنون
و در این هزارسوی تاریک ساعت 

بوی تو، می‌رسد هر شب ز بهین باغِ بغل
از تو دارد به گمان شادی‌اش، این باغ بغل

هر چه گل کاشت، تو را از دل خود بیرون داد
باغبان در کُمکَش، باز چنین باغ بغل 

یاد آن جمعه‌ی نیکو که سلامَت آمد
از لب باغ دعا عطر مرامت آمد
منتظر بر لب حوضی پُر مِی در چرخش،
تشنه‌کام تو شدم، جام کلامت آمد