"با اجازه..."،
پُرِ تحقیر و
پُر از طعنه و
هشدارِ اباطیل و
سکوت است!
تو می‌دانستی؟
یا پر از وسوسه‌ی رام و گریز؟
من نمی‌دانستم!
لطف هر لحظه‌ی یک "چَشم" فقط،
رنج آن محترمِ زشت و پر از وحدتِ تلخی را شُست.
تا فقط "چِشم" تو آتشکده‌ی روشن یزدم بشود.
روزی از سمت کلاس من عبورت افتاد؛
"بی اجازه" برس و حرف بزن
من از این لفظ پر از پند و پُر از بار تفرعن دورم!
آسمانا
خبر از بودن یاری داری؟
به کجا می‌دود او
ز کجا می‌رسد آواز نفس‌های خوشش؟
چشم‌هایش به کجا می‌گردند؟
دستهایش به چه مشغول و تلاشند؛ کجا؟
آسمانا
تو که هر روز خدایی داری،
به زمین می‌نگری،
محو دیدار همه آدم‌ها،
چشم در چشم نگاران داری
جای ما پیوسته
روی مهتابی زیبایش بین
بر تنش بوسه بزن
دست در موی لطیفش انداز
نفسش گرما باش
به دلش خون خروشانی ده
و تمامش بنواز
و حضورش به جهان، یار بدار
آسمانا
بِرهانش ز هر اندوهِ سبک
زِ هر آوار ثمین
برسانش به سراپا تو سلام
آسمانا
بنشانش به من این توده‌ی انبوه دعا!
من سراسر غم و دردم بی او
کاسه‌ی سربیِ سردم بی او!
آسمانا
تو به اندوه فراوان من آتش زده‌ای!
دست زین وسوسه‌ی درد و محال،
سخت بردار و به دلدار بیاویز و بگو
درد ما را تو دگر داغ نکن
چشم‌ها را نهراسان!
خاطر پُر ز پریشانیِ ما را تو ببین!
اشک‌ها را بشمار!
دردها را تو پرستاری شب‌ها بلدی؟
روزها را... ... ...
به خدا روز و شبی نیست
که در دردِ غلیظ
چهره‌ی نرم من آشفته نشد
آسمانا
همه آغازم اوست
همه انجامم اوست
تب تبدارم اوست
دل ابریشمیِ دردِ فراوانم اوست
چلچراغ شب بحرانم اوست
آسمانا
تو امانت نگهش دار، به جان!
تو فراوانش دار
و به آغوش کِشش تا ته جریان حضور
آسمانا
به دلش وسعت بیداری ده
به لبش
آیه‌ی مهتابی ده
به صدایش نفس ساده‌ی دلداری ده
آسمانا
تو فراوانی ده
تو نگهبانی ده
...
خستگی‌هایت وبال جان من
چهره‌ات افسانه‌ی خندان من
هر چه غم داری به دست بادها
شادی‌ات احساس بی‌پایان من
در شکوفا کردن دُرّ کلام
تو خودت آیاتی از قرآن من
عشق تو در پویش کامل شدن
بخشی از دنباله‌ی ایمان من
جامه بر پیداییِ جان‌ها شدی
جاودان شو در کنار جان من
